Пред многу години една грофица се вљубила во еден Ром. Многу се сакаа и беа среќни. Како времето одминуваше, грофицата забремени, но пред да се роди детето, започнала голема војна и Ромот мораше да се врати во својата држава за да ја одбрани.
Грофицата везден плачеше , и сеуште детето не се родило, таа добила информација дека нејзиниот сопруг загинал во војната.
Остана сама во огромната куќа заедно со нејзиниот слуга.
Не долг период по смртта на сопругот, грофицата се породила и добила син. Синот како растеше се повеќе потсетуваше на неговиот татко. Покрај детето грофицата заборави и на тагата и болката која ја имаше по мажот.
Но за несреќа во тој период се појави некоја страшна болест, од која се раболел и нејзиниот син и по само три дена и тој умрел. Грифицата скршена од болка, плачеше и не можеше да се отргне од гробот на синот.
Едене ден ја забележал еден свештеник како плаче над гробот на синот и и рече: „ Ќерко дојди во катедралата и помоли се таму, можеби некако ќе стивне твојата болка„
Таа се согласи и во катедралата се молеше и дење и ноќе. Одеднаш се појавил ангелот и прашал: „ Зошто толку плачеш и тагуваш по твојот син?
Таа му одговорила: „ Како да не плачам од толку голема болка. Господ ме казни . Ми умреа и сорпугот и синот. Сега немам никого на овој свет и не сакам да живеам„
Ангелот ја погледнал и и се сожалил и и рекол: „Не зборувај така. Господ ќе ти помогне да ја ублажиш болката и тагата. Сега ќе ти кажам што да направиш за да можеш уште еднаш да си го видиш синот.
На денот на светците дојди во катедралата но незабележително никој да не те види. Ако некој те забележи не ќе можеш да го видиш син ти.
Горфицата направи како што и беше кажано. Дошла во катедралата и застана на еден крај и чекаше да се појави синот. Кога часовникот покажал полноќ , зазвониа звоната. Одеднаш се товрои капијата накатедралата и душите влегуваа внатре. Прв влезе тој ангелот на смртта со српот а по него другите кои носеа крстови и чаши. Како последен влезе и нејзиниот мал син, во раце држеше голема чаша која едвај ја носеше, Кога тоа го видела грофицата не можеше да се воздржи и заплака. . Малиот веднаш ја препознал мајка си , и пришол и и кажал: „ Мајко немој да плачеш толку по мене! Морам да ги носам секогаш твоите солзи со мене во оваа кчаша и таа веднаш е полна и не можам поради нејзината тежина како и другите англеи да заминам во рајот!
Мојот татко е веќе ангел , и сакам да бидам со него и да го пронајдам својот мир. Еве уште еднаш ќе те бакнам , и немој повеќе да плачеш , за да можам да заминам кај татко ми.
Одеднаш засвири силен ветер во катедралата и сите мртви души се вратија во гробовите. Грофицата повеќе не тагуваше по синот. Од тој ден таа ги собра сите деца кои се без мајка и татко и се грижеше за нив се додека не пораснат. Живееше за нив и им се посветуваше , и ги сакаше како свои родени деца и им беше како вистинска мајка.

Марсел Куртијаде е Ром доктор по лингвистички науки во еден од најстарите и најугледни Универзитети во светот – Сорбона.

Марсел е единствениот Ром кој докторирал на фонотека и правопис на росмкиот јазик и еден од најголемите стручњаци за росмки јазик, литература, култура и цивилизација.

Марсел како најстар син во семејството се истакнувал со интелегенцијата и вербалните карактеристики. За време на родителските состаноци на училиште , мајка му беше горда на својот син. Но неговиот бунтовен стил на живот, наместо да запише медицина, тој заминал за Југославија и живеел во Борча покрај Белград.

Но истовремено пропатувал низ сите краеви на Балканот и научил и српски, македонски, албански, грчки, романски ..
Го забележале неговиот талент за јазици и беше замолен од колеги Роми да ја создаде базата за ромскиот јазик.

Тој во осумдесетите години за време на студирањето на литература ја одбрани докторската теза во Париз, и се придружи на плејадата ученици од тој универзитет меѓу кои и нобеловците Пјер и Марија Кири, писателката Симов де Бовоар, и други.

Пред две децении Др Марсел Куртијаде ја формираше и катедрата по ромски јазик во парискиот Национален институт за оријентални јазици и цивилизација и во меѓувреме од таа катедра произлегоа голем број на стручњаци за ромскиот јазик.

"Најголемата радост е да учиш и постепено да ја откриеш душата на јазикот. Тоа е што е убавината на работата„ вели Др Куртијаде со потенцирање дека „Ромскиот јазик , фала богу, го изразува богатиот свет на кому му нема крај„