Сабота, ден кој го започнувам со прошетка во раните утрински часови со моето куче, посета и избирање на една од петте бурегџиници во моето маало на Трг Краља Александра во Ниш. Изборот на адекватен бурек во Ниш е предизвик. Таква понуда нема никаде во светот. Размислувам за бурек и 10 декември, меѓународниот ден на човековите права. Бев поканет на два собири каде што требаше да кажам нешто „паметно“. Не сакам годинава да се занимаваме со празна прослава, нешто што не е прослава.
Сите оние кои го слават Денот на човековите права на 10 декември го прават тоа длабоко вознемирени од моменталната состојба. Премиерот на Србија најавува влез на нашите безбедносни сили во Косово. Русија продолжува да ја води својата агресивна војна против Украина, гаѓајќи цивили, оставајќи ги луѓето без топлина и електрична енергија. Се уништува моралната и интелектуалната инфраструктура на Србија, претседателот на САНУ најави оставка, загрозени се новинарите и бранителите на човековите права.
Ние, Ромите, некако поминуваме низ латентниот и речиси легален европски фашизам и свет кој одамна полуде! Низ Европа, Ромите, малцинските и религиозните групи - вклучувајќи ги еврејските, муслиманските и христијанските заедници - се соочуваат со зголемени закани и физички напади.
Засилениот јавен наратив и падот на контролата на социјалните мрежи ги донесоа анти-Ромите, антисемитите, негаторите на холокаустот и исламофобите во мејнстримот со катастрофални последици. Добивам информации за напади врз Роми во Грција и Словачка. Грчки полицаец пукал во глава на шеснаесетгодишно момче Ром. Во Словачка „Дедамраз“ не даваше пакетчиња на деца Роми. Ми сечеа бурек!
Се плашам! Верувам во комшијата Микица, браќата Бубет и редовното саботно кафе. Не знам што да зборувам денеска на овие два собири. Мислам... Право - и овој ден е најзгодниот изум што импотентни политичари и меѓународни институции го нашле против правдата! Поминаа 20 години од донесувањето на Законот за малцинствата и 13 години од донесувањето на Законот за спречување на дискриминација. Како да објаснам дека „еднаквоста“ во Законот и животот не е исто.
Како да се објасни дека само 0,001 отсто од Ромите работат во државни институции, а на Бирото чекаат неколку стотици високообразовани млади Роми. Дека државата е таа што најчесто не го почитува сопствениот Устав, бидејќи „општество на еднакви можности“ е всушност само фраза. Дека не го почитува Законот за државни службеници во кој се вели дека мора да се води сметка за еднаква национална застапеност на малцинствата во државните органи и институции. Што да кажам за стотина стари ромски населби кои беа диви и постојат од почетокот на 20 век, наспроти „купените“ социјални станови кои ромските работници никогаш не ги добија?
Link: https://www.danas.rs/vesti/drustvo/gde-je-tanko-tu-se-kida-kaj-si-sano-gothe-phagavelpe/
