Сцените од детството прикажуваат поинаква слика во срцето на антички Неапол. Веќе неколку недели, како што граѓаните од соседството во неколку наврати демантираа, групи номадски деца се шетаат околу Форчела, тропајќи низ кантите во потрага по материјали што ги несат потоа во депонијата.
Во огромно мнозинство на случаи тие се деца не повеќе од десет години, скоро секогаш облечени во партали, кои се искачуваат меѓу планините од ѓубре во сенка на тешкото скеле што потсетува на земјотресот во 1980 година и кои претставуваат трнлив проблем за соседство во туристичка перспектива.
Според кажувањата на жителите, децата би биле до рано в зори, а потоа повторно да бидат собрани во попладневните часови. Вооружени со големи пластични кеси, тие ги собираат обновувачките материјали без да прекораат да бараат милостиња од многуте минувачки туристи.
Особено „добредојдени“ се облеката и електронските производи што се продаваат за неколку ценрти на пазарот за стари работи во Порта Нолана. Познатиот простор за слободна трговија, допуштен од Палацо Сан Giакомо како решение за социјална и урбана деградација, во моментот е сè уште активно.
