Почетокот на полноправната руска инвазија на Украина ме најде во Варшава. Ги следев вестите на телевизија дека Путин ќе ја нападне Украина, имаше многу информации и шпекулации на оваа тема во медиумите. Утрото на 24 февруари 2022 година, Русија навистина испрати проектили во Украина. Сепак, имаше надеж дека ова е само обид за заплашување и предизвикување паника. Во Варшава, голем број луѓе купуваа роба и беше предизвик да го наполнам автомобилот со гориво бидејќи имаше долги редици на бензинските пумпи. Луѓето се плашеа дека Путин ќе ја нападне и Полска.
Истиот ден, илјадници, а потоа и стотици илјади луѓе почнаа да ја преминуваат границата со Украина и да влезат во Полска. Како ромски активист во Полска, за кратко време добив информации за ромската заедница од Украина која се обидува да ја премине границата. Слушнав и за луѓе кои не се од етничко украинско потекло, а кои не беа третирани на еднаква основа со другите украински граѓани кои бегаат од војната.
Добив многу прашања од различни општествени организации и координатори на места за сместување бегалци за тоа како да им помогнам на ромските украински бегалци. Меѓу барањата за помош имаше и поплаки за луѓето од ромско потекло кои пристигнуваат на границата: „Тие не ги почитуваат правилата за соживот во местото“, „Гледаме дека етничките Украинци не сакаат да останат во нивна близина“. Бев изненаден кога видов долгогодишни стереотипни мислења за Ромите кои повторно се појавуваат дури и во итен случај, за време на војна.
