Шангај е област која е многу позната во новосадските кругови. Шангај е оддалечен само 7 километри од центарот на Нови Сад, односно 10 минути со автомобил. Шангај своето име му го должи на Тихомир Бранчиќ, кој ја водел таверната „Шангај“ во овој дел од градот. Во шеесетите години на минатиот век на денешното место е создадена населба со неколку стотини куќи, а не долго потоа Шангај се поврза со градот со автобуска линија и ги доби сите елементи на градска населба - струја, водовод, канализација, задолжителна образовна институција, како и многу други како градинки, клиники итн.

Шангај денеска - местото каде што беше отворена првата ромска библиотека во Србија

Денес Шангај има близу 2.000 жители, а мнозинството од населението се Срби и Роми. Во населбата има државна градинка „Дуга“ во која има јасли и предучилишни групи. Тука е и основното училиште „Вељко Влаховиќ“ кое е формирано во 1962 година како огранок на ОУ „Ѓура Даничиќ“. Во 1977 година ова училиште се осамостои, а наставата се одржуваше во една смена. Покрај основното училиште и градинката, оваа населба има и своја библиотека „Трифун Димиќ“, која е огранок на Градската библиотека. Интересно е што оваа библиотека е и првата ромска библиотека во Србија бидејќи содржи неколку стотици книги на ромски јазик. Во Шангај има и клиника, пошта и локална заедница.

Населбата има дуќани, слаткарница, кафулиња, но и паркови, зелени површини во кои доминираат куќите, а посебна предност е близината на Дунав, која во иднина може да значи поатрактивен поглед на ова место, кој нема да биде само „периферијата на градот“.

Link:

„На Меѓународниот работнички конгрес во Париз, одржан од 14 до 20 јули 1889 година, политичкиот работник на германското и меѓународното работничко движење, Клара Цеткин, која го раководеше женското пролетерско движење во Германија од 1890 година, одржа важен говор за односот на женската работа и капиталот и специфичноста на женските плати во капиталистичкиот систем. Укажувајќи дека прашањето за еманципацијата на жените не е изолирано прашање, таа тврди дека е неопходно да се набљудува во контекст на поширока општествена репродукција во која и машките и женските работници делат заеднички интерес и ист непријател.

Клара Цеткин,

Говор на Меѓународниот работнички конгрес во Париз, 19 јули 1889 година:

„...Работниците се целосно убедени дека прашањето за еманципација на жената не е изолирано, туку е дел од едно пошироко општествено прашање. Им е сосема јасно дека ова прашање не може да се реши во денешното општество без темелна трансформација на самото општество.

и ќе продолжат да бидат на таа позиција додека не постигнат економска независност. Работата е клучен предуслов за нивната економска независност. Ако жените треба да се трансформираат во слободни човечки суштества и рамноправни членови на општеството со мажите, работата на жените не смее да се укине или ограничи, освен во многу исклучителни случаи.

  Работничките жени кои се залагаат за социјална еднаквост во борбата за сопствена еманципација не очекуваат ништо од буржоаското женско движење кое наводно се бори за правата на жените. Тоа е здание изградено на песок и нема реална основа. Работнички се целосно убедени дека прашањето за еманципација на жените не е изолирано, туку е дел од поширокото општествено прашање. Ним им е сосема јасно дека ова прашање не може да се реши во денешното општество без темелна трансформација на самото општество. Прашањето за женската еманципација е дете на новиот век, родено во ерата на машините... Еманципацијата на жената, како и на целото човештво, ќе се случи само во рамките на процесот на еманципација на трудот од капиталот. Жените, како и работниците, целосно ќе ги остварат своите права само во социјалистичко општество. Имајќи го ова предвид, жените кои навистина се заинтересирани за сопственото ослободување немаат друг избор освен да се приклучат на социјалистичката работничка партија, која е единствената која се бори за ослободување на трудот.

Без машка помош, згора на тоа, често против нивна волја, жените потпаѓаа под знамето на социјализмот...Но сега стојат под тоа знаме и ќе останат под него! Под него тие ќе се борат за нивна еманципација и признавање на жените како рамноправни човечки суштества...

Приклучувајќи се кон социјалистичката работничка партија, тие се подготвени да го споделат целиот товар и сите жртви што ги носи оваа борба, но и цврсто решени да ги бараат сите права што со право се нивни по победата. Што се однесува до жртвите, обврските и правата, тие не бараат ниту повеќе ниту помалку од своите соборци кои беа примени во редовите на борците под исти услови.